Afgelopen woensdag was het moment waar ik het allermeest tegenop zag... Mijn haren vielen uit.
De dagen ervoor had ik al wel wat haarverlies, maar dit was nog minimaal. Dinsdag op woensdagnacht heb ik de hele nacht wakker gelegen, ik 'voelde' het aankomen. Mijn hoofdhuid voelde vreemd aan, ik had haarpijn en mijn haar sprong alle kanten op alsof ik 20 weerborstels had. Het haarpijn voelde alsof er iemand aan mijn haar trok.
Die ochtend wilde ik mijn haar bij elkaar pakken om het vast te maken alvorens het douchen. Bij het vastpakken bleef er een flinke pluk haar in mijn hand hangen. Na nog een paar keer door mijn haar te zijn gegaan om er zeker van te zijn dat het uitviel, drong tot me door dat vandaag DE dag zou zijn.
Bij toeval had ik die dag in de middag al een afspraak staan bij de kapper om wat dingen door te spreken over de pruik. Daar aangekomen heeft de kapster meteen een tondeuse over mijn hoofd gehaald.......... Pff wat was dat een moeilijk moment. Ik heb met mijn rug naar de spiegel toe gezeten en wilde het niet zien. De kapster heeft mijn pruik opgezet en zo ben ik naar huis gegaan. Ik wilde 's avonds samen met Jos pas naar mijn kale bolletje kijken.
Voor het naar bed gaan hebben we samen de pruik afgezet en mijn hoofd gewassen. Wat voelt dat ontzettend raar aan en is dat confronterend! Bij iedere blik in de spiegel werd ik weer met mijn ziekte geconfronteerd. Ook heb ik nu het gevoel een stempel opgedrukt te hebben gekregen: Ik ben nu echt een kankerpatiënte.
De volgende ochtend drong het steeds meer tot me door. Ik werd continu gepest door de jeuk op mijn hoofd. Doordat het haar met stukken uitvalt en niet allemaal ineens, heb ik nog stoppels op mijn hoofd staan en dit jeukt enorm. Als ik mijn pruik op heb jeukt het, maar als ik een mutsje of een doekje op mijn hoofd heb jeukt het ook. Alles wat strak zit, is op dit moment vervelend. Hierdoor werd ik steeds weer herinnert aan dat kale bolletje. Dit maakte me erg verdrietig en dat kwam er dan ook eindelijk allemaal eens uit! Samen met mijn moeder heb ik een potje zitten huilen. Wat was dat een opluchting! Na mezelf al die weken zo sterk mogelijk te hebben gehouden, voelde het als een hele opluchting om die tranen eens goed te laten lopen.

Lieve mensen, vandaag wil ik even gebruik maken van mijn blog om iedereen te bedanken voor de lieve kaartjes, mooie bloemen, cadeautjes, telefoontjes, smsjes, facebookberichten, prive-berichten en de reacties bij de blogs.
Als ik zou moeten reageren op al die berichten, dan zou ik daar een fulltime-job aan hebben. Maar zoals jullie allemaal weten zit ik momenteel helaas in de ziektewet en is het dus niet mogelijk om fulltime te werken (en dus iedereen te beantwoorden).  ;-)

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet waardeer en ik vind het super fijn dat jullie allemaal zo meeleven en steun betuigen. Dus nogmaals: dankjulliewel!!!

Veel mensen zullen wel gemerkt hebben dat ik de laatste week wat minder heb gereageerd op telefoontjes, smsjes enz. Niet omdat ik het niet waardeer, ben juist erg blij met alle steunbetuigingen om ons heen. Was alleen even niet in staat om te reageren.

De afgelopen dagen waren zwaar. Op dit moment heb ik het idee dat ik de chemo een beetje onderschat heb. Ik heb 5 dagen alleen maar op bed kunnen liggen. Alle energie leek wel uit mijn lichaam te zijn gezogen. Alle mogelijke bijwerkingen van de chemo heb ik in die paar dagen moeten ondervinden: misselijkheid, duizeligheid, enorme vermoeidheid die niet bij te slapen is. Zodra ik mezelf overgaf aan slapen, lag ik in een soort coma. Een hele diepe slaap en op het moment dat ik wakker werd, voelde het alsof ik nachten NIET had geslapen. Werd er dus niet 'uitgerust' van.
Verder heb ik de hele dag door een droge mond, gevoelig tandvlees en als ik iets eet is het net of al mijn tanden los in mijn gebit zitten. Daarnaast ook nog eens last van brandend maagzuur (ook een kwaaltje van de zwangerschap, dus dubbelop).
Gek he, wat dan een paar van die stomme zakjes vloeistof die je via een infuus door je bloed heen gepompt krijgt allemaal met je lichaam kunnen doen...
Gelukkig voel ik me vandaag weer wat beter dan gisteren en hoop dat deze stijgende lijn zich dan ook voort zal zetten. Zodat ik me langzaamaan lichamelijk kan voorbereiden op de volgende chemokuur die 21 februari zal plaatsvinden. Maar ook mentaal, want niet alleen lichamelijk maar ook zeker mentaal is het een gemeen spelletje wat er op dit moment met me wordt gespeeld.

Voorafgaand aan de chemo hebben we een echo van ons kleine menneke gehad. We vonden het fijn om kleine Josje weer even te zien. Volgens de echoscopiste doet hij het heel goed en qua groei loopt ie zelfs een week voor op schema. Dit is een fijne gedachte voor ons, aangezien het er nu naar uitziet dat de bevalling rond week 36-37, tussen de chemo's door, zal worden ingeleid. We hopen dan ook dat hij deze groei tot aan de bevalling voort kan zetten en gezond en wel ter wereld zal komen!
Wij zijn er in ieder geval helemaal klaar voor en hebben alle benodigde voorbereidingen inmiddels getroffen. We kijken uit naar ons mooie wondertje. Hij is op dit moment het lichtpuntje tussen alle ellende!!

Afgelopen dinsdag was dan de grote dag.... de Chemo-dag. Sinds het moment dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker heb, ben ik ontzettend sterk geweest. Kwam er een soort van oerkracht in mij naar boven en besloot ik keihard te gaan vechten voor mijn leven. Ik kon haast niet wachten om aan die stomme chemo te beginnen, want ik was klaar voor het gevecht en wilde geen seconde langer wachten. ik wist dat het sowieso moest gebeuren, dus dan liever gister nog dan vandaag.
Toen kwam het moment dat ik het ziekenhuis binnenliep... pff dat was toch wel even slikken hoor. Daar ging ik dan... Als jonge meid met een duidelijk zwangere buik liep ik die chemo-ruimte binnen, om me heen veel 'oudere' en kale mensen. Voor mijn gevoel keek iedereen me aan en ik voelde me heel ongemakkelijk. Het liefst draaide ik me om en liep weer naar buiten.
Gelukkig waren de verpleegkundigen lief voor me. Ze legden alles heel goed uit en namen de tijd voor me. Dat was wel heel fijn.
Na de chemo was er een enorme opluchtig: de eerste stap is gezet!

Veel mensen vragen hoe ik de borstkanker nu eigenlijk heb ontdekt tijdens de zwangerschap.
Van de ene op de andere dag kreeg ik last van mijn rechterborst. Er kwam veel druk op te staan en qua omvang werd ie veel groter dan de andere borst. In eerste instantie linkte ik het aan de zwangerschap. Ik dacht dat het waarschijnlijk te maken zou kunnen hebben met de ontwikkeling van de melkproductie in mijn borsten. Niet gek natuurlijk wanneer je 28 weken zwanger bent. Opvallend was wel een ingetrokken tepel en een enorme knobbel in mijn oksel. Die was dan ook ontzettend pijnlijk.

Door de druk die op de borst stond en die knobbel in mijn oksel, had ik enorm veel pijn. En dan voornamelijk als ik lag. Hierdoor sliep ik erg slecht. Na een week slecht geslapen te hebben werd het toch tijd om er eens naar te laten kijken. Vanaf toen ging het allemaal erg snel....

De huisarts heeft me doorgestuurd naar het mamacentrum van het Catharina ziekenhuis. Hier hebben ze direct een echo gemaakt en biopten genomen. De uitslag van de biopten zou 2 werkdagen duren, maar naar aanleiding van de beelden die ze gezien hadden op de echo konden ze ons al wel vertellen dat het om borstkanker ging.
De uitslag van de biopten bevestigde dit en het ging dan ook om kwaadaardige tumoren in beide borsten en uitzaaiingen in beide oksels.
Ondanks mijn zwangerschap van inmiddels 29 weken werd de chemo direct in gang gezet, want volgens de arts had ik geen tijd meer te verliezen.